Праз каранавірус многія медыцынскія ўстановы былі перапрафіляваныя, частка ўводзіла каранцінны рэжым, у тым ліку радзільні. Як гэта паўплывала на беларусак, якія выношвалі і нараджалі дзяцей у гэты эпідэміялагічна няпросты перыяд? Пагутарылі з некалькімі маці пра тое, як яны спраўляліся з новымі выклікамі і страхамі падчас пандэміі.

Марыя З., у красавіку нарадзіла трэцюю дачку

(Пагадзілася распавесці сваю гісторыю паўананімна, бо яны з мужам не расказвалі бабулям і дзядулям, што адбывалася падчас родаў і пасля, каб лішні раз не хваляваць сваякоў.)

«Я была недзе на 32-м тыдні цяжарнасці, калі пачалі з’яўляцца навіны пра першыя выпадкі каранавіруса ў Беларусі. Адразу не разумела ўсёй сур’ёзнасці сітуацыі, таму была звышспакойнай.

Першыя нязручнасці пачаліся, калі маю радзільню (я хацела нараджаць у шостай і ў канцы сакавіка заключыла з імі дамову на платныя роды) перапрафілявалі пад інфекцыйную бальніцу. Пра тое, што я не змагу там нараджаць, даведалася за месяц да родаў. Прыйшлося ехаць у 1-ю радзільню, даступную мне па прапісцы. Я загадзя аплаціла індывідуальную палату, бо па вядомых прычынах не хацела, каб са мной ляжаў нехта яшчэ.

Калі колькасць захворванняў на каранавірус у Беларусі пачала імкліва павялічвацца, з жаночай кансультацыі мне патэлефанавала доктарка і папрасіла, каб я не цягалася ў паліклініку без вострай неабходнасці. Праўда, калі я прыходзіла на планавыя агляды і аналізы, то адразу заўважала, што чэргаў там амаль няма, што было немагчыма ў звычайны час.

У мяне планавалася кесарава. За суткі, па дамоўленасці, я набрала начальніцу медычнай службы і нечакана даведалася, што яна вось ужо як два тыдні на бальнічным. Прыйшлося проста ехаць у прыёмную, мяне адразу паклалі ў бальніцу. Але зусім не ў індывідуальную палату: яна робіцца даступнай акурат у дзень родаў.

Спачатку са мной ляжалі яшчэ дзве парадзіхі: адна таксама чакала роды, другая ляжала на захаванні. А пасля таго, як мяне прааперавалі, мяне перавялі ў іншую палату з яшчэ адной пацыенткай. Як мне казалі, платная была занятая. Варта адзначыць, што ўсе дактары былі ў поўнай экіпіроўцы, ежу нам прыносілі, каб мы менш кудысьці выходзілі самастойна.

У сераду мяне павінны былі выпісаць, але ў панядзелак да мяне прыйшла медсястра і ўзяла мазок на каранавірус. Я думала, што так прынята і гэта робіцца ўсім. Працягвала марыць пра выпіску. Але мне паведамілі, што мой тэст станоўчы. Гэта быў шок! Я не ведала, што рабіць: на вуліцы чакаў муж, які ўжо прыехаў па мяне. У мяне адразу ж забралі дачку, сказалі, што транспартуюць яе ў дзіцячае аддзяленне. У сваім стане я нават не змагла ўдакладніць чаму: мы ж ужо тыдзень правялі разам, і як яе буду карміць?

На хуткай мяне забралі ў шосты радзільны дом, дзе ляжалі інфекцыяваныя парадзіхі. Самае цікавае, што адначасова са мной таксама перавозілі дзяўчыну, з якой я ляжала разам у апошняй палаце. Пасля я прааналізавала, што, хутчэй за ўсё, я магла заразіцца ад яе. Нас паклалі ў розныя ізаляваныя боксы, адразу зрабілі КТ. Дзякуй богу, у мяне не было запалення лёгкіх.

Палаты апрацоўваліся 2-3 разы на дзень, ежу нам пакідалі пад дзвярыма, дактары стараліся без патрэбы не заходзіць у «брудную» зону.

Таксама мне патэлефанавалі з эпідэміялагічнай службы, спыталі, з кім я кантактавала. У мужа і двух старэйшых дзяцей узялі мазкі. Усё яны далі адмоўны вынік.

Лячылі мяне антыбіётыкамі, хоць і тэмпературы, і ніякіх іншых сімптомаў не было. Абяцалі, што выпішуць, калі праз тыдзень два тэсты запар дадуць адмоўныя вынікі. Так і было. Як і ў дачкі, якая без мяне ўвесь гэты час знаходзілася ў дзіцячым аддзяленні. Я прасіла хутчэй аддаць яе мужу, дадому. Спачатку нам доўга адмаўлялі, аргументуючы гэта тым, што муж не справіцца з дзіцем сам. Але мы дамагліся свайго — у нядзелю, 3 мая, муж забраў малую дамоў з чорнага ўваходу. Праз тры дні выпісалі і мяне. У лісце выпіскі было пазначана: «каранавірусная інфекцыя неўдакладненай формы».

Доўгі час мы абліваліся антысепыткамі з ног да галавы, насілі маскі. Тое самае я прымушала рабіць усіх сваякоў. Але хутка, шчыра скажу, усе крыху расслабіліся. Праўда, грамадскія месцы мы не наведваем і цяпер. І з бацькамі не бачыліся з сакавіка.

Каб б ведала пра ўсё, што адбудзецца з намі, загадзя, скажу шчыра: увогуле не планавала б роды на 2020 год, не цяжарала б. Усё ж перажытае — гэта рызыка і для мяне, і для здароўя дзіцяці. Не думала, канечне, што ў чыстай радзільні я ўвогуле сутыкнуся з каранавірусам… Але будучыню наперад ведаць немагчыма. Усё, што было, цяпер успрымаю як досвед. І я яму ўдзячная. Цяпер нам усім прыйдзецца неяк суіснаваць з вірусам».

Кацярына Сокал-Элчакян

«Я нарадзіла 9 сакавіка. Амаль уся цяжарнасць выпала на час, калі да нас каранавірус не дайшоў масава: толькі ў канцы лютага афіцыйна зафіксавалі першы выпадак. Я глядзела сусветныя навіны па Euronews, адсочвала блогі сяброў у іншых краінах і дзівілася: як можна ўсю краіну адправіць на каранцін. Гэта здавалася нерэальным. Самой эпідэміі я асабліва не баялася: усё гэта доўга выглядала вельмі далёкім ад нас. Але я ўсё ж з асцярогай хадзіла ў паліклініку, насіла там маску і старалася менш кантактаваць з людзьмі. Цяжарным і прастуда ні да чаго.

Нараджала я ў 6-м раддоме, у віп-аддзяленні. Пасля родаў жыла там яшчэ тры дні, замаўляючы дастаўку ежы: на месцы ўжо ўвялі каранцін і не пускалі чужых людзей. Ведаю, што літаральна праз два тыдні віп-палаты зусім часова ліквідавалі: нам проста пашанцавала. Пасля выпіскі мы ўсёй сям’ёй адразу ізаляваліся. У краму хадзіў толькі муж: рана раніцай і раз на тыдзень. Наведала доктара я толькі аднойчы: на шэсць тыдняў. Цяпер дачцэ ўжо чатыры месяцы, і трэба неяк дабрацца да прыватнага медцэнтра, каб правесці планавыя абследаванні. Спадзяюся, збяромся і даедзем: адзін раз мы ўжо проста адкладалі свае намеры, бо рэальна страшна. Перад тым, як прыехаць да нас у госці, калі дачцэ спаўнялася тры месяцы, мае бацькі два месяцы былі на самаізаляцыі за свой кошт. Усё гэта — каб не нашкодзіць нам, бо маці працуе ў стаматалогіі, а бацька ў санстанцыі. Бацькі мужа таксама самаізаляваліся на тыдзень перад візітам да малышкі. Дарэчы, бескантактнымі дастаўкамі мы карыстаемся і сёння. І вось ужо некалькі месяцаў жывём за горадам: раю зрабіць гэта ўсім, каму таксама выпадзе нараджаць у неспакойную эпідэміялагічную сітуацыю».

Бажэна Багінская

«Пра каранавірус і яго распаўсюд я даведалася недзе ў сярэдзіне тэрміна цяжарнасці. Варта зразумець: я чалавек, які зрэдку чытае навіны, асабліва негатыўныя. Таму была ў курсе сітуацыі фрагментарна з расказаў мужа. Я не аматар панікаваць, але думкі на той момант былі розныя. Складана было прыняць факт, што нешта пайшло не так.

Усе пачалі насіць маскі, цяжарных папрасілі прыходзіць у паліклініку толькі ў выпадку вострай неабходнасці. І там было так мала людзей! Ëсць з чым параўноўваць: гэта мая другая цяжарнасць.

Мы адразу прынялі рашэнне самаізалявацца. Муж, канечне, хадзіў на працу, але кантакты з людзьмі былі мінімальныя. Мы ж з дачкой наўпрост сядзелі дома і нікуды не выходзілі.

Перад родамі мяне спыталі, ці хварэла я на каранавірус, памералі тэмпературу і ўсё. 22 мая я нарадзіла, роды прайшлі добра, чаго не скажаш пра пасляродавы перыяд: доўга ляжала ў шпіталі праз лактастаз і яго наступствы. Перажываць праз каранавірус і патэнцыйную небяспеку не было ніякіх сілаў.

На выпіску прыехаў муж, бацькі і сяброўка. Мы сфоткаліся пару разоў і раз’ехаліся па дамах. Месяц сына адзначалі з бацькамі ў Віцебску.

Цяпер мы ўжо не на самаізаляцыі. Каб у Беларусі быў нейкі цэнтралізаваны каранцін, тады б у гэтым усім быў сэнс. А так — нехта сядзіць дома, нехта — не. Усё хаатычна… Але мыццё рук і пастаянная дэзынфекцыя ўжо зрабіліся звычкай.

Варта адзначыць, што ў нас вельмі добры доктар: мы дамаўляемся цяпер, што прыйдзем на планавы агляд у пэўны час, хуценька паказваемся і сыходзім.

У маім асяроддзі ёсць тыя, хто перахварэў на каранавірус. Прычым не некалькі тыдняў, месяц былі сімптомы. Зноў жа, пры наяўнасці каранціну мы б усё гэта перажывалі прасцей, на мой погляд.

Няважна, што роды выпалі на такі цяжкі год. Калі б прыйшлося ўсё перажыць ізноў, мы б усё адно нараджалі зараз: мы вельмі радыя сыну, любоў да яго пераважвае ўсе цяжкасці».

Наталля Козел

«Першы завазны выпадак каранавіруса прыйшоўся на восьмы месяц маёй першай цяжарнасці. Ці стала неспакойна ад гэтай навіны? Дакладна так. Але ў гэты перыяд у прынцыпе ўзровень трывожнасці памнажаецца мінімум на тры. І інфармацыя пра вірус, натуральна, падагрэла гэта пачуццё. Мая штодзённая руціна адразу змянілася. У ёй стала менш сустрэч з сябрамі і роднымі, менш шпацыраў у людных месцах, у торбе пасяліліся маска і дэзынфектар.

Першапачаткова мы з мужам планавалі партнёрскія роды, прайшлі для гэтага спецыяльныя курсы. Прыкладна за месяц да мяркуемага дня Х мяне паклалі на захаванне. І тут высветлілася, што ўмовы ў радзільні не зусім звычайныя. У пачатку сакавіка там ужо дзейнічаў каранцінны рэжым: пацыентам нельга было выходзіць, усе наведванні былі забароненыя. Яшчэ праз тыдзень нам паведамілі: партнёрскія роды забароненыя таксама. Тлумачылася гэта тым, што муж — патэнцыйны носьбіт віруса, і таму небяспечны. І каб засцерагчы астатніх пацыентаў, трэба спыніць любыя наведванні радзільні лішнімі.

Псіхалагічна было складана прыняць такую навіну. Асабліва цяжка было з ёй змірыцца, калі я даведалася, што партнёрскія роды на віп-умовах ніхто не адмяняў. Але сэнс там той жа: чалавек з вуліцы, магчымы носьбіт віруса. Яшчэ большае неразуменне ў мяне выклікала прысутнасць на аглядах парадзіх групы студэнтаў. Такія паўмеры па абароне ад віруса выклікалі злосць і абурэнне.

Пачынаючы з моманту выпіскі, я стараюся не перасоўвацца ў грамадскім транспарце, у таксі надзяваю маску. Змяніўся фармат адпачынку ў выходны дзень. Раней суботу і нядзелю мы з сям'ёй праводзілі ў горадзе: хадзілі ў кафэ і бары, наведвалі басейны, спа, блукалі па крамах. Цяпер у гэтыя дні мы знаходзімся на лецішчы ці ў вёсцы. Праўда, муж хадзіў і працягвае хадзіць на працу: у яго няма магчымасці рабіць яе аддалена. А застацца без грошай на некалькі месяцаў мы сабе дазволіць не маглі.

На каранавірус перахварэлі мае далёкія сваякі і некаторыя знаёмыя. Ведаю, што колькасць тых, хто захварэў, і цяпер немаленькая, але тэма пандэміі стала заціхаць з пачаткам лета. Падобна на тое, што прага цёплага сонца і сустрэч на летніх тэрасах перамаглі страх за сваё здароўе. Гледзячы на досвед некаторых краін, якія ўсё ж уводзілі каранцін, мяркую, што такая ж мера ў нас магла б выратаваць вялікую колькасць жыццяў.

У любым разе, гэты год нельга прапусціць, пераскочыць. Яго падзеі ніяк не адмяняюць магчымасць кайфаваць ад свайго новага статусу і новых прыемных клопатаў. Маленькія дзеці, дарэчы, выдатна ўмеюць адцягваць увагу ад глабальных праблем».

Кацярына Карпіцкая