Ганна пераехала ў Баранавічы чатыры гады таму. Родны горад яна пакінула, жадаючы забыць пра мінулае: дзяўчына, паверыўшы абяцанням знаёмай пра працу з добрай аплатай у Дубаі, трапіла ў сэксуальнае рабства. Ганна распавяла іntex-press.by пра тое, як жаданне зарабіць любой цаной прывяло яе ў бардэль, як галадала, бо «гаспадыня» лічыла, што «сытыя дрэнна працуюць», як кліент падпаліў ёй ногі і як ёй удалося вярнуцца дадому.

Мне было 17, калі памёр бацька. Ён быў дальнабойшчыкам і ў адзін з дзён проста не вярнуўся з рэйса. Загінуў. Мама пасля смерці бацькі стала выпіваць, казала, што не хоча без яго жыць. Амаль год я з 6-гадовай сястрой назірала, як мама згасае. І аднойчы я знайшла яе ў ваннай з ускрытымі венамі.

Прыйшлося рэзка пасталець

З дзяцінства я марыла стаць балерынай. Вучылася ў харэаграфічнай вучэльні. Мне прарочылі бліскучую будучыню, і я ўжо бачыла сябе прымай Вялікага тэатра.

Пасля смерці мамы мне прыйшлося рэзка пасталець. З дзяўчынкі, якая марыць аб сцэне, я ператварылася ў дарослую жанчыну — здабытчыка, галаву сям'і. Сваякам да нас не было ніякай справы. І калі мне споўнілася 18 гадоў, я стала апекуном сястры.

Сяк-так я скончыла вучэльню. Аб кар'еры балерыны не вялося нават. Каб нам з сястрой было на што жыць, я пайшла працаваць. Днём гандлявала на рынку, а ноччу працавала пасудамыйкай у адным з начных клубаў. Заробленых грошай хапала толькі на аплату камунальных паслуг і ежу. Мне было нялёгка. Ды яшчэ з сястрой адносіны былі складаныя. Пасля смерці бацькоў яна сышла ў сябе, са мной практычна не размаўляла.

Зарабіць любой цаной

Кожную ноч, гледзячы на «расфуфыраных» дзяўчат у клубе, я задавалася пытанне: «Чым я горшая?». Я зайздросціла ім. І з кожным днём гэта пачуццё расло. Мне хацелася насіць прыгожыя дарагія рэчы, а не хадзіць у адной і той жа старой кофтачцы, хацелася, каб сястрычка таксама ні ў чым не мела патрэбы. Я цвёрда вырашыла зарабіць шмат грошай. Зарабіць любой цаной.

Аднойчы на працу ў клуб прыйшла новая дзяўчына Алёна. Мы хутка пасябравалі. І неяк Алёна распавялі пра сваю аднакласніцу, якая за год працы ў ААЭ танцоркай зарабілі амаль 30 тысяч даляраў, затым вярнулася дадому і адкрыла свой бізнэс. Слухаючы яе аповед, я думала: гэта варыянт, які падыходзіць мне на 100%. Танцаваць — гэта адзінае, што я ўмею і люблю. А калі за гэта заплацяць яшчэ такія вар'яцкія грошы!

Я папрасіла Алену пазнаёміць мяне з гэтай дзяўчынай. І ўжо праз два дні я сустрэлася з Крысцінай (так звалі аднакласніцу). Яна доўга распытвала мяне, ці ўмею я танцаваць, дзе я вучылася, а потым прапанавала мне працу танцоркі ў адным з пансіянатаў у Дубаі з заробкам у 2 тысячы даляраў за месяц. Для мяне гэта былі шалёныя грошы, і я пагадзілася, не разважаючы. Я ўжо ўяўляла, як мы з сястрой зажывем!

Усе выдаткі на візу і пералёт Крысціна паабяцала ўзяць на сябе і не падманула: вельмі хутка дакументы былі аформленыя, білет набыты. Я планавала з'ездзіць у ААЭ на пару месяцаў — «у выведку». На гэты час сястру ўзяла да сябе цётка, якую я ледзь угаварыла.

Хтосьці скажа: «Хіба можна быць такой дурніцай?» Але ў той момант думкі пра тое, што мяне могуць падмануць, нават не ўзнікла. Лёгкія грошы затуманілі мой розум.

Здавалася, гэта адбываецца не са мной

Дата прылёту ў Дубаі я памятаю да гэтага часу — 15 ліпеня 2012 года. Там мяне сустрэў мужчына па імені Ігар. Новы знаёмы забраў у мяне дакументы, сказаўшы, што яны спатрэбяцца для афармлення папер, і адвёз мяне ў невялікі пасёлак недалёка ад сталіцы.

Мяне прывялі ў двухпакаёвы барак. Там знаходзілася 10 дзяўчат. Усе яны былі прыезджыя — з краін СНД. Мяне пазнаёмілі са старой полькай Агнешкай, якая была «гаспадыняй», «галоўнай». Яна дала мне паранджу і сказала, што без паранджы на вуліцу выходзіць нельга.

Увечары ўсіх дзяўчат кудысьці павезлі. А ў мяне быццам заслона з вачэй спала: «Якія танцы? Мяне прывезлі зусім для іншага». Усю ноч я праплакала. Мне здавалася, што гэта адбываецца не са мной.

Мае асцярогі пацвердзіліся на наступны дзень: суседкі ў падрабязнасцях распавялі, што мяне чакае. Я пацікавілася: няўжо нельга збегчы? І дзяўчаты распавялі мне гісторыю Юлі з Калінінграда, якая паспрабавала гэта зрабіць. Яе злавілі ў той жа дзень, збілі да паўсмерці і павезлі. Больш яе не бачылі.

Ды і бегчы не было куды. Пасёлак знаходзіўся ў пустыні. Ні дарогі, ні адлегласці да горада ніхто не ведаў: падчас паездак дзяўчатам заўсёды завязвалі вочы.

Каб не памятаць, спрабавала напіцца «ў хлам»

Той ноччу мне давялося раздзяліць лёс усіх палонніц. Агнешка адвезла нас у адзін з бараў, дзе было шмат мужчын і ні адной жанчыны. Мяне «купілі» ўжо праз 15 хвілін. Араб Мустафа аказаўся галантным кавалерам, прывёз да сябе дадому. Там былі жанчыны, але яны не сказалі ні слова, толькі моўчкі глядзелі на мяне. Ён загадаў ім накарміць мяне і даць новую адзежу. А пасля прапанаваў заняцца сэксам. Я маліла яго адпусціць мяне (я добра гавару па-ангельску), спадзявалася, што ён зміласцівіцца нада мной. Але не.

Тое, што я перажыла тую ноч, словамі не перадаць. Такую агіду да сябе я не адчувала ніколі. Раніцай я не магла глядзець на сябе ў люстэрка, мне было брыдка. З часам гэта пачуццё прытупілася, але забыць той першы раз я да гэтага часу не магу.

За некалькі месяцаў «працы» я пастарэла гадоў на 20. Я адчувала сябе рэччу: кожны дзень мяне прадавалі і куплялі. Бывала, што за ноч прыходзілася абслугоўваць па 10—15 чалавек. Твары кліентаў зліліся ў адзін гідкі твар. Многія прапаноўвалі мне выпіць, і я ніколі не адмаўлялася. Наадварот, каб не памятаць гэты кашмар, спрабавала напіцца «ў хлам».

За кожную дзяўчыну Агнешка брала па 80—100 даляраў, але нам не давала ні капейкі. І практычна не карміла. Мы галадалі. А яна паўтарала, што сыты дрэнна працуе.

Аднойчы мяне купіў чарговы араб. Ён прывёз мяне дахаты. Гэта была бедная невялікая хацінка. Мужчына прапанаваў мне выпіць. Я пагадзілася. Не ведаю, што ён падмяшаў ў віно, але я адключылася. Апрытомнела ад моцнага болю ў руках. Расплюшчыўшы вочы, я ўбачыла, што ён тушыць аб мяне цыгарэты. Я закрычала, але ён заткнуў мне рот анучай, а затым абліў мае ногі бензінам і падпаліў. Больш я нічога не памятаю.

Апрытомнела я ўжо ў бараку. На руках — апёкі ад цыгарэт, на нагах амаль няма скуры. Агнешка выклікаць доктара адмовілася, купіла лекі. Мяне лячылі дзяўчынкі. Працаваць я не магла каля двух месяцаў.

У параўнанні з баракам турма здавалася раем

Пасля апёкаў маё цела выглядала непрывабна. Але Агнешка палічылі, што і такі тавар хто-небудзь купіць. Я ж задалася мэтай уцячы.

У адно з «дзяжурстваў» у бары я пачула рускую мову. За столікам сядзелі двое хлопцаў. Я падышла да іх, мы разгаварыліся. Аказалася, што яны з Расіі і праводзяць у Дубаі адпачынак. Я зразумела, што гэта мой шанец на выратаванне. Я пачала прасіць хлопцаў дапамагчы мне. І яны пагадзіліся.

Хлопцы «купілі» мяне і адвезлі ў гатэль. Адтуль я патэлефанавала ў паліцыю і ўсё расказала. Але замест таго, каб дапамагчы, паліцыянты затрымалі мяне і сталі патрабаваць хабар, пагражаючы, што пасадзяць мяне ў турму за заняткі прастытуцыяй. Грошай у мяне не было. І я апынулася ў камеры. У параўнанні з баракам, турма здавалася раем: там кармілі тры разы на дзень і не было ніякіх мужчын.

Праз месяц мяне дэпартавалі.

Ненавіджу мужчын

Вярнуўшыся дадому, я вырашыла забыцца на ўсё. Таму ў міліцыю я не звярталася — не хацела ўсіх гэтых распытанняў. З роднага горада, дзе напамінкі пра мінулае стала пераследавалі мяне, мы з сястрой з'ехалі ў Баранавічы. Тут жыве мая цётка. Аб танцавальнай кар'еры прыйшлося забыцца назаўжды. Хто возьме такую пачвару? З абпаленымі рукамі і нагамі? Да таго ж пацярпелі сухажыллі — я больш не магу танчыць, як раней. Уладкавалася прадаўцом. На жыццё нам з сястрой хапае.

Мне 25 гадоў, а выглядаю на ўсе 40. Я не магу мець дзяцей. У мяне няма хлопца: я ненавіджу мужчын, баюся іх дакрананняў. Да гэтага часу па начах я ўскокваю ў халодным поце, перажываючы ў сне кашмар пяцігадовай даўніны.

І мне б хацелася папярэдзіць усіх дзяўчат: лёгкіх грошай не бывае. Калі вам абяцаюць залатыя горы за мяжой, сто разоў падумайце! Я не хачу, каб яшчэ кагосьці напаткаў такі ж лёс.

Nina.nn.by